புன்னகை

வெளிநாடுகளில்.... வேலை செய்பவர்கள் விடுமுறையில் ஊருக்கு வருவார்கள், காலம் முழுவதும் தொலைபேசிகளில் பேசியே காலத்தை கழித்து வாழ்ந்து வந்த இவர்களின் மனைவிமார்கள், அந்த இரண்டு அல்லது மூன்று மாதம் மட்டுமே பிறவிப்பயனை அடைந்தது போல் வாழ்வார்கள் (உண்மையும் அதுதானே) முகத்தில் ஒருவித சந்தோஷக்களை தெரியும், கூடுதலாக இரண்டு செயின்கள், மோதிரம், கடிகாரம், சிலர் வலையலும் கூட, ஒப்பனைகூட சற்றுக்கூடுதலாக இருக்கும், தனக்காக மட்டுமல்ல, தனது கணவனை திருப்திபடுத்துவதற்காகவும், தனது தாய்-தந்தையரை சந்தோஷப்படுத்துவதற்காகவும், சாதாரண நேரங்களில் அவள் அப்படி இருக்க முடியாது, காரணம் மற்ற நேரங்களில் (கணவன் வெளி நாட்டில் இருக்கும்போது) அப்படியிருந்தால் சமூகம் நிறைய கற்பனைக் கதைகளை திறித்து, அவளின் வாழ்க்கையை முறித்து அவர்களை பிரித்து விடும், அதிலொரு சந்தோஷம் இந்த சமூகத்திற்க்கு.... 3 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு விடுமுறையில் வந்த கணவன், நண்பனிடம் இரவல் வாங்கிய மோட்டார் சைக்கிளில், கணவனும் மனைவியும் குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டு சினிமாவுக்கு புறப்படுவார்கள், அந்த நேரத்திற்காகவே... காத்திருந்ததைப் போல எதிர்த்த வீட்டு வாசலில், பக்கத்து வீட்டு பார்வதியும், அடுத்த வீட்டு அலமேலுவும் பார்த்துக் கொண்டு இருப்பார்கள், வண்டியில் ஏறும்போதே இவள், அவர்களை பார்த்து விடுவாள், அவர்களின் பார்வையே இவளுக்கு 1000 விசயங்களை சொல்லும், நாம போனதும், இவளுகள் என்ன ? பேசுவாள்கள் என்று, கணவனிடம் திடீரென வேண்டாமென்றால் கோபப்படுவான், சந்தோஷமாக புறப்பட்டவள் இந்த சகுனிகளின் பார்வையால் அறை மனதாகி போவாள், பத்தடிகூட போயிருக்க மாட்டார்கள், ஆரம்பிப்பாள் அடுத்த வீட்டு அலமேலு

ஹூம் ரொம்பத்தான் அலுத்துக்கிறா, என்னமோ காணாததை கண்டது மாதிரி செயினு போட்ருக்காளாம் செயினு, சிலுத்துக்கிட்டு போறா, பாத்தியா ?

(இவள், அவளிடம் ஆறு முறை காபிபொடி ஓசி வாங்கியவள், ஏழாவது முறை கேட்கும்போது, ''இல்லேக்கா இன்னும் யேன் வீட்டுக்காரர் பணம் அனுப்பலை காபி முடிஞ்சு போச்சு'' என்று சொன்னதின் விளைவு) 

உடனே பார்வதி, காணாத கழுதை கஞ்சிய கண்டுச்சாம் ஓயாம, ஓயாம ஊத்தி ஊத்தி குடிச்சுச்சாம். என்னமோ நாமெல்லாம் நகையப் போடாதது, மா......திரி என்று இழுப்பாள்.... 

(இவள், அவளிடம் 7 முறை து.பருப்பு ஓசி வாங்கியவள் 8 வது முறை கேட்கும்போது பழையதை கேட்டதால் பகைக்கப்பட்டவள்) 

இந்த மாதிரியான பெண்கள் (Only for Tamil nadu) எல்லா ஊர்களிலும், எல்லா இடங்களிலும் உண்டு இவர்களுக்கு பொழுது விடிந்தால் பொரணி பேசுவதுதான் வேலை, பெண்களே..... பெண் மனது பெண்ணுக்கே தெரியும் என்கிறார்களே ஏன் நீங்களும் பெண்தானே ? இந்த வகையானவர்களின் கணவர்கள் வெளிநாட்டில் இருக்கும்போது ஒவ்வொரு நாளும் கணவனை நினைத்து வருந்தி வாழ்கிறாள் அவன் நிரந்தரமாய் திரும்பும் நாள்வரை.... கணவனும் வெளி நாட்டில் 15 வருடம் உழைத்து சம்பாரித்து நாட்டுக்கு நிரந்தரமாய் (வியாதிகளோடு) திரும்பும்போது அந்த 15 வருடத்தில் குறைந்த பட்சம் 14 அல்லது 18 மாதம் மட்டுமே கணவனுடன் வாழ்ந்திருப்பார்கள், அவ்வளவுதான் ஆனால் நீங்களோ.... அரைவயிறு கஞ்சி குடித்தாலும், கணவனோடும், குழந்தைகளோடும் பந்துக்களின் திருமணத்திற்கு செல்கிறீர்கள், கோயில் திருவிழாவுக்கு செல்கிறீர்கள், மாதம் ஒரு முறையாவது சினிமாவுக்கு செல்கிறீர்கள், எலவு வீட்டுக்குகூட சென்று அன்றாடம் வாழ்ந்திருக்கிறீர்கள், அவனது மரணகாலம் வரை... அல்லது உங்களது மரணகாலம் வரை... ஆனால் இதெல்லாம் இவர்களுக்கு விதிவிலக்கு என்பது எழுதப்படாத விதி. (கணவனும், மனைவியும் நினைத்தால் மாற்றி எழுதலாம்) பொன் நகை நமது வாழ்வாதாரத்திற்கு தேவைதான் இருப்பினும், பொன் நகையை விட, நமது மனதுக்குள்ளிருந்து வெளியாகும் புன்னகையே பிறவிப்பயன்.

CHIVAS REGAL சிவசம்போ-

இப்படி நகை போடுறதாலதான் எம்பொண்டாட்டி என்னை, தூப்பாய் கழுவுனாலும் பரவாயில்லைனு, துபாய் போகச் சொல்றா.