மேலே வானம் கீழே பூமிகா

1991 - ///லாலாக்கு டோல் டப்பிம்மா கண்ணே கங்கம்மா... உன் இடுப்பசுத்தி திருப்பி பாரம்மா எண்ணை இல்லாம விளக்கு எரியுமா கண்ணே கங்கம்மா மரம் இழுக்கிற கையெப்பாரம்மா ஏ... அடக் படக் சடக்/// இதை கவிதை என்று இந்த சமூகம் ஏற்றுக் கொள்ளும்போது நாமேன் கவிதை எழுதக்கூடாது ? என்று எனக்கு தோன்றியது அதன் விளைவாய் என் மனதில் உதித்த 1991 ஆண்டின் எனது கவிதைகளில் முதல் கவிதை.

இக் கவிதையின் கரு..

தற்காலம் ஈருடலாயினும் பிற்காலம் ஓருடலாவோமென கருதியிருந்த கன்னியின் மரணத்தால் வேருடல் வடித்த சிவப்பு கண்ணீர் அஞ்சலி....

பூமாஞ்சலி

பூத்திருந்த பூந்தளிரே...
காத்திருந்தாய் கனியதற்கு,

தேன் கொட்டும் நேரத்திலே...
தேள் கொட்டி விட்டதென,

தேர் ஏறி போனவளே...
ஊர் தேடிவந்து விட்டாய்,

கொஞ்சுகின்றாய்... கொஞ்சுகின்றாய்...
துயில் கொள்ளும் எனைக்கண்டு

அஞ்சுகின்றேன்... அஞ்சுகின்றேன்...
அஞ்சுகமே உனைக்கண்டு

தறிகெட்டு ஓடினாலும்-கழுத்து
நெறிபட்டு விடுவேனோ

விழி பிதுங்கி விடும் முன்னே...
வழி தேடி வாரேன் பின்னே...

சாம்பசிவம்-
அந்த வேருடல் தனிமையில் இந்தக் கவிதையை ரேவதி ராகத்தில் பாடும்போது நான் கேட்டிருக்கிறேன்.

காணொளி