மனதுள் மனிதம் வாழ்கிறதா ?

    எல்லோரும் மனிதர்களே ஆனால் மனதுள் மனிதம் வாழ்கிறதா ? என்றால் எங்கும், எதிலும் இல்லை, இல்லை. இல்லவே இல்லை. நல்லவர்கள் போலவே நடக்கிறார்கள், கோயில்களுக்கு செல்கிறார்கள் வணங்குகிறார்கள், குழந்தைகளுக்கும் இறையை வணங்கும் முறையை கற்பிக்கிறார்கள். சத்தியம் தவறாத உத்தமன் போலவே பேசுகிறார்கள்.

ஆனாலும்... சில உறவுகளின் மற்றும் நட்புகளின் வீடுகளுக்கு சென்று வந்தேன் குடும்ப நிலைப்பாட்டை பகிர்ந்து கொள்ளும் நெருக்கமான பழக்கம். சில பெண்மணிகள் தனது தாய்-தந்தைக்கு ஏதும் நடந்து விடக்கூடாது என்பதில் அக்கரை கொண்டவர்கள் தனது மாமனார்-மாமியாருக்கு ஏதும் நிகழ்ந்தால் அது பிரச்சனை இல்லை என்பது மட்டுமல்ல கூடுதலாக மகிழ்கின்றார்கள். சின்னஞ் சிறுசுகள் ஏதோ குழந்தைத்தனமாக அப்படி நினைக்கிறார்கள் என்று மன்னித்து விடலாம். பெற்றோர்களும் அப்படியே பேசுவது முறையா ? ஒரு குடும்பத்தலைவர் என்னிடம் சொல்கிறார் தனது மகளோட மாமியார் என்று சாகிறாளோ அன்றைக்குத்தான் எனது மகளுக்கு விமோசனம் என்று இது முறையா ? ஒருவருக்கு மரணம் வருவதில் நமக்கு மகிழ்ச்சியா ?

அதேநேரம் அந்த பெண்மணி செய்வதும் தவறே இல்லை என்று சொல்ல முடியாது காரணம் தனது மருமகள் தனது மகனிடம், சிரித்து மகிழ்ந்து பேசினால் மாமியாருக்கு பிடிப்பதில்லை வெளிப்படையாகவே பேசுகிறார் எனக்கு இது பொறுக்கமுடியலை என்று. அதாவது தனது மருமகள் தனது மகனிடம் சிரித்து பேசி மகிழ்கிறாள் என்றாள் தனது மகனும் மகிழ்கிறான் என்றுதானே அர்த்தம். இது ஏன் அந்த பெண்மணிக்கு பிடிக்கவில்லை ? அதேநேரம் மகள் தனது மருமகனிடம் சிரித்து பேசி மகிழ்ந்தால் பிரச்சனை இல்லை இது ஓரவஞ்சனை இல்லையா ? இருப்பினும் இதற்காக சம்பந்தியை இப்படி சொல்லலாமா ? மரணத்தை இறைவன் தீர்மானிக்கட்டும் அதுவரை நாம் நல்லதையே நினைப்போமே... அந்தப் பெண்மணியிடம் பக்குவமாக எடுத்து வைப்போமே...

பெண்மணிகளே மாமனாரை தந்தையாகவும், மாமியாரை தாயாகவும் பாவித்துப் பாருங்கள் அவர்களும் உங்களை மகளாக கருத வேண்டும் இதில் எமக்கு மாற்றுக் கருத்து இல்லை. யாராவது முதலில் முன் கையை நீட்டிப் பாருங்கள் பிறகு முழங்கைகள் உங்களை நோக்கி வரும். வாழும் காலம் கொஞ்சமே போகும் காலம் தூரமே... இதில் மனைவியை இழந்த மாமனாரின் நிலைப்பாடு எப்படி இருக்கும் ? நீ சமைத்து வைத்தாலும் மாமியார் அடுப்படியில் போய் தனக்கு வேண்டியதை போட்டு சாப்பிட்டுக் கொள்வார். ஆனால் மாமனார் அடுப்படிக்குள் வர இயலுமா ?

சமீபத்தில் நம்மை கொரோனா வீட்டுச்சிறையில் வைத்திருந்தபோது மதுரையில் கணவர், குழந்தையோடு மட்டும் இருந்த ஓர் பெண்மணிக்கு தனது தாய்வீடு திருச்சிக்கு போகவேண்டும். இந்த தருணத்தில் போககூடாது என்பது மட்டுமல்ல, போக வேண்டிய அவசியமும் இல்லை என்பது வேறு விசயம். இருப்பினும் மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்தில் போய், பொய் கடிதம் வாங்கி வர தனது கணவரை அனுப்பி வைக்கிறார் கணவரும் மனைவி சொல்லிக் கொடுத்தபடியே போய் மனு எழுதிக் கொடுக்கிறார் தனது தந்தைக்கு உடல் நலமில்லை என்று எழுதும்போது அவருடைய ஆதார் எண் கேட்கப்படுகிறது உடன் உறவினருக்கு அலைபேசியில் அழைத்து தந்தையின் ஆதார் எண் வேண்டுமென்று கேட்க நேரிட உறவினர் எதற்கு ? என்றபோது விசயங்கள் வெளிவருகிறது.

மதுரையில் இருக்கும் உனது அப்பாவுக்கு நலமில்லை என்றால் காவல்துறை விசாரித்தால் மதுரையில் அவர் இருப்பது தெரிந்து, நீதானே மாட்டிக் கொள்வாய் ? மாமனார் வீட்டுக்கு திருச்சி போக நினைக்கும் நீ உனது மாமனாரோ, மாமியாரோ நலமில்லை என்று எழுதுவதுதானே முறை ? உனது மனைவி அப்படி சொல்லி விடவில்லையோ... ? போடா வெட்டிப்பயலே உனது தகப்பனுக்கு தெரிந்தால் எவ்வளவு வேதனைப்படுவான்.

நண்பர்களே தனது இரத்தத்தில் உதித்து பெற்று வளர்த்து, ஆளாக்கிய மகன்களே இப்படி இருக்கும் பொழுது எங்கிருந்தோ, வேறு ஒருவனுக்கு பிறந்த மருமகள் மாமனாரின் மீது பாசம் வைத்து விடவா போகிறாள் ? மேற்படி மதுரைக்காரருக்கே இந்நிலையெனில் மனைவியை இழந்த தேவகோட்டையான் போன்றவர்களின் வாழ்வாதாரம் எப்படி இருக்கும் ?

பந்தபாசமே அது பொய்யடா

வெறும் காற்றடைத்த பையடா

சொத்தின்மேல் கண் வையடா

அது உனை காப்பது மெய்யடா

சாம்பசிவம்-

காலம்போன காலத்துல சங்கரா... சங்கரா....னு போன கதையாவுல இருக்கு. அதிர்ஷ்டம் உள்ளவன் அள்ளி முடியிறான் அவ்வளவுதான் வாழ்க்கை.

ChavasRegal சிவசம்போ-

1980-லேயே இது கிடையாதே... இப்ப போயி.... என்னத்த சொல்ல...

காணொளி