நெய்ப்பந்தம்

காமாட்சி அம்மாள் வீட்டின் வராண்டாவில் சோகமாய் உட்கார்ந்து இருந்தார் அலுவலகத்திலிருந்து உள்ளே நுழைந்த மதியழகன்.

அம்மா இங்கே உட்கார்ந்து இருக்கே ?

ஒண்ணுமில்லை சும்மாதான் நீ போய் முகம் கழுவிட்டு காபி சாப்பிடுப்பா...

உள்ளிருந்து மருமகள் நர்த்தனாவின் குரல் கேட்டது...

பேசுறதெல்லாம் பேசிட்டு மகன் வந்ததும் காபி சாப்பிடுப்பான்னு பசப்புறது இதே வேலையாப் போச்சு.

என்ன விசயம் கத்திக்கிட்டு இருக்கே ?

உங்களுக்கு நான் பேசுறது மட்டும்தானே கத்துறதா தெரியும், இவ்வளவு நேரம் உங்க அம்மா கத்துனதெல்லாம் தெரியுமா ?

என்னம்மா பிரச்சினை ?

உங்க அப்பா தினேஷை கொஞ்சிக்கிட்டு இருந்தாரு... அதுக்கு உன் பொண்டாட்டி இருமல் ஒட்டிக்கிரும் போகாதேன்னு சொன்னா... கேட்கிறியான்னு அவனைப் போட்டு அடிக்கிறா... நான் கேட்டதுக்கு எம் புள்ளையை நான் அடிக்கிறேன்னு... சொல்றா...

என்னை ரெண்டு பேரும், நிம்மதியா இருக்க விட மாட்டிங்களா ?

நம்ம பிரச்சினைக்கு பச்சப் புள்ளையப் போட்டு இப்படி அடிக்கலாமா ?

அவ நல்லதுக்குத்தானே சொல்லுறா.... அது புரிஞ்சுக்கிறாம... பேசுனா புள்ளையப் போட்டுதான் அடிக்கிறாப்பல வரும்.

தாத்தா பேரனை கொஞ்சுறது தப்பா ?

இவரு.. பேசாமல் மூலையில கிடக்க வேண்டியதுதானே.... அவனைக் கொஞ்சலைன்னு இப்ப யாரு அழுதா ?

மதி நீ பேசுறது உனக்கே நியாயமா இருக்கா ?

இங்கே பாரும்மா அவரை கொடுக்கிறதை சாப்பிட்டுக்கிட்டு உள்ளே கிடக்கச் சொல்லு இல்லைன்னா... எங்கிட்டாவது போகச் சொல்லு இருக்கிறவன் உயிரை எடுக்காம, ச்சே ஆஃபீஸ் விட்டு வந்தாலே நிம்மதி இல்லை.

பேசாமல் கிடந்து சாப்பிடுறதுக்கு அவரு என்ன ஜடமா ?

எங்கிட்டேயே இப்படி பேசுறே... நான் இல்லாதப்ப அவளை எப்படியெல்லாம் பேசியிருப்பே..... ?

அதுக்காக இப்படி பேசுறதை எல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு சும்மா இருக்கணுமா ?

பின்னே வேலைக்குப் போய் சம்பாரிச்சுக் கொட்டுறவன் நான் வீட்டுல சும்மா இருந்துக்கிட்டு சாப்பிட்டுக்கிட்டு அதிகாரம் பண்ணுனா ?

நீ சம்பாரிக்கிறதுக்கு காரணம் யாரு ? அவரு கஷ்டப்பட்டு படிக்க வச்சு டிகிரி வாங்குனதாலதானே... அன்னைக்கே உன்னையும் கூலி வேலைக்கு அனுப்பி இருந்தா... இன்னைக்கு நீ இப்படி பேசுவியா ?

இங்கே பாரு அவசியமில்லாத பழைய கதைல்லாம் பேசாதே....

நான் பேசுறதெல்லாம் உனக்கு பழைய கதையாப் போச்சோ ?

இப்ப அவ என்ன சொல்லிட்டாள்னு பேசுறே... உன்னை குறை சொன்னாளா ?

என்னை எப்படி பேசமுடியும் நான்தான் வீட்டு வேலை எல்லாத்தையும் வேலைக்காரி மாதிரி செஞ்சு முடிச்சுடுறேனே... உங்க அப்பா மட்டும்தான் உங்களுக்கு கண்ணை உறுத்திக்கிட்டு இருக்காரு... எவ்வளவு காலம்தான் அவரும் இதைக் கேட்டுக்கிட்டு இருப்பாரு... இதுக்கு நாலு வீட்டுல பத்துப்பாத்திரம் கழுவியாவது கஞ்சி குடிக்கலாம்.

தாயும், மகனும் பேசிக்கொண்டு இருக்கும் பொழுது... முன்னறையிலிருந்து சிறிய மஞ்சள் பையுடன் கம்பு ஊண்றிக் கொண்டு தட்டுத் தடுமாறி வெளியேறி வந்த பெரியவர் ரத்தினத்தை சட்டென ஓடிப்போய் தாங்கிப் பிடித்தார் காமாட்சி அம்மாள் பையை விலக்கி காமாட்சியின் சேலைகள் உள்ளே இருப்பதை காண்பித்த பெரியவரிடம்....

சரி கிளம்புங்க...

நீ எங்கேம்மா போறே ?

இவரு தேவையில்லைங்கிற போது எனக்கு இங்கே வேலை.

பெத்த புள்ளையைவிட உனக்கு இவருதான் முக்கியமாப் போச்சோ... ?

ஆமா நீ நேத்து வந்தவன் இவரு என்னோட அம்மாவும், அப்பாவும் விபத்துல செத்துப்போயி நான் அனாதையா நின்ற காலத்துலருந்து காலம் முழுவதும் என்னை சுமந்தவரு....

வெளியே போனால் பிச்சைதான் எடுக்கணும்.

அடச்சீ... நீயே எனக்கு இவரு பிச்சை போட்ட எச்சிதான்டா நான் முடிஞ்சது வரைக்கும் உழைச்சு இவருக்கு கஞ்சி ஊத்துவேன் முடியாதபோது மருந்து வாங்கி இவருக்கும் கொடுத்துட்டு ஒரே குழியிலே ஒண்ணாப் போயிறுவோம் நாளைக்கு உன் புள்ளை இந்த நிலையை உனக்கு கொடுத்துடாம பக்குவமா வளர்த்துக்க இந்த வார்த்தைதான் நான் உனக்கு போடுற பிச்சை.

சொல்லி விட்டு பெரியவர் ரத்தினத்தை கைத்தாங்களாக பிடித்துக் கொண்டு நடக்கத் தொடங்கினார் காமாட்சி அம்மாள் நடக்கும் பொழுது பெரியவரின் விழிகள் திரும்பிப் பார்த்தது பேரன் தினேஷ் நின்கின்றானா ? புரிந்து கொண்ட காமாட்சி அம்மாள்

இப்படிப் பாசம் வச்சு வளர்த்தாலதானே மகன் தெருவுல விட்டான் பேரன் வந்துதான் நாளைக்கு நமக்கு நெய்ப்பந்தம் பிடிக்கப் போறானா ? நடங்க...

வாய் பேசாத ஊமைக் கணவருடன் நடந்தார் காமாட்சி அம்மாள் அந்த நடையில் சுதந்திரத்தோடு திடகாத்திரமான நம்பிக்கை இருந்தது.