வெங்கடாசலம் ஐயா (2)

பதிவின் முதல் தொடர்ச்சிக்கு சொடுக்குக...

ஐயா-1

சரியாக காலை பத்து மணிக்கு மகனும், மருமகளும், பேரனும் காரில் வருவார்கள் வெயில் அதிகமாக அடிக்கும் காரணத்தால் மருமகள் அம்பாஸிடர் காரிலேயே இருந்து கொள்ள மருமகளைப் பார்த்து ஆறு மாதத்திற்கும் மேலிருக்கும் உள்ளே வந்தால்தானே இவரும் வெளியில் போக முடியாது மகன் டிஃபன் பாக்ஸோடு வருவான் அதில் இருப்பது தனது மகன் சாப்பிட வேண்டிய லஞ்ச் கண்டிப்பாக கேன்டீன் சாப்பாடு மகனுக்கு கொடுக்க கூடாது என்ற உத்தரவுடன் மகனை தந்தையிடம் ஒப்படைத்து விட்டு வார்டனிடம் கட்ட வேண்டிய பணத்தை கட்டி விட்டு ஒப்புக்காக அவரிடமும், இவரிடமும் நல்லாயிருக்கீங்களா ? என்ற உயிரற்ற வார்த்தை இயந்திரம் போல் கேட்டு விட்டு போய் விடுவான்.

மனைவியோடு கோல்டன் பீச், அல்லது மகாபலிபுரம், மேட்னி ஷோ முடிந்து சரியாக மாலை ஆறு மணிக்கு மீண்டும் வருவான் செலவுக்கு பணம் கொடுத்து விட்டு அருணை அழைத்துக்கொண்டு போய் விடுவான் அருண் டாடா காண்பித்துக் கொண்டு போகும்போது தனது உயிரே தன்னிடமிருந்து பிரிவதுபோல் உணர்வார்... மீண்டும் அடுத்த முப்பது நாட்கள் கழித்து இந்த நாள் வரும் இந்த நாளே இவரது வாழ்வின் பொன்நாள் இது மட்டும் இல்லையெனில் இவர் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பாரா ? என்பது சந்தேகமே ஒருமுறை அருண் கேட்டான்...

தாத்தா நீ ஏன் இங்கேயே இருக்கே... வீட்டுக்கு வரமாட்டியா ?

அது... வந்து... தங்கம் இதுவும் நம்ம வீடுதான் இங்கே மரமெல்லாம் இருக்குதா... எனக்கு காத்து வேணும் அந்த வீட்ல மரம் இல்லையா... காத்து வராது அதான் இங்கேயே இருக்கேன்.

அப்படினா... வீட்டுல மரம் வளர்த்தா... வருவியா ?

? ? ?

சொல்லு, தாத்தா...

அது வந்துய்யா... அங்கே... மரம் வளர்க்க இடம் இல்லையே....

மம்மி சொன்னாங்க, புது வீட்டுக்கு போகப்போறோம் அங்கே கார்டன் வைக்கணும்னு சொன்னாங்களே... அங்கே நான் மரம் ஊண்டி வைக்கவா ?

வேண்டாம்ய்யா.. நான் எதுக்குய்யா ? அங்கே...

இல்லை தாத்தா நீ வீட்டுலயே இருந்தீன்னா, இப்படி தினம், தினம் உப்பு மூட்டை தூக்குவியா... எனக்கு ஜாலியா இருக்கும் தாத்தா.

வீட்ல அப்பாவை உப்பு மூட்டை தூக்கச் சொல்லுய்யா...

இல்லே தாத்தா, டாடி எந்த நேரமும், கம்ப்யூட்டரிலேயே இருப்பாங்க, மம்மியும் டி.வியிலே சீரியல் பார்த்துக்கிட்டே என்னை படி படினு சொல்லிக்கிட்டே இருப்பாங்க... என்னை யாருமே உப்பு மூட்டை தூக்க மாட்டாங்க... அதுனாலேதான் ஃபஸ்ட் ஸண்டே வரும் வரைக்கும் காத்துக்கிட்டே இருப்பேன் நாந்தான் டாடிக்கிட்டே சொல்வேன் ஃபஸ்ட் ஸண்டே வந்துருச்சு தாத்தாக்கிட்டே போகணும்னு...

வெங்கடாசலம் ஐயாவுக்கு கண்களில் நீர் துளித்தது என்ன சொல்வது ?

என்ன தாத்தா கண்ணுல தண்ணி அழுவுறியா ?

இல்ல, ராசா தூசு விழுந்துடுச்சு...   

இரு, தாத்தா நான் துடைச்சு விடுறேன்...

தாத்தாவின் துண்டை எடுத்து அருண் துடைத்து விட மேலும், மேலும் அவரால் அழுகையை நிறுத்த முடியாமல் பேரனை கட்டிப்பிடித்து தலையை கவிழ்த்திப் பிடித்திக்கொண்டு தன்னை பார்க்க விடாதவாறு அழுதார்....

‘’க்க்க்க்கர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்’’

திடுக்கிட்டு விழித்தார் மதிய உணவுக்கான அலாரம்.... எழுந்து முகம் கழுவி விட்டு உணவுக் கூடத்துக்கு வந்தார்.

சாப்பாடு முடிந்ததும் வழக்கம்போல வேப்பமரத்தடிக்கு வந்து உட்கார்ந்தார் என்னவோ தெரியவில்லை இந்த மரத்தின் அடியில் வந்து இருந்தால் பேரனின் நினைவு வராமல் இருக்காது அவனோடு ஊஞ்சல் ஆடுவது, விளையாடுவது இப்படியான நினைவலைகள்....

மறுவாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமை. பேரன் அருண் ஓடி வந்து கட்டிப்பிடித்தான்.

பேரனை விட்டு விட்டு மகனும் போய் விட்டான், வழக்கம்போல தனது நண்பர்கள் அனைவரிடமும் அழைத்துப் போய் எம்பேரன், எம்பேரன் என்று எல்லோரிமும் பெருமையாக காண்பித்து விட்டு அந்த வேப்ப மரத்தடிக்கு பேரனுக்கு வாங்கிய பிஸ்கட், சோக்லெட்டுடன் வந்தார்.

ராஜா ஸ்கூல் எத்தனையாவது ராங்க்

ஃபர்ஸ்ட் ராங்க்

ரொம்ப சந்தோஷம்ய்யா.. இப்படித்தான் நல்லா படிக்கணும் அப்பத்தான் நான் உப்பு மூட்டை தூக்குவேன்.

சரி தாத்தா.

அப்புறம் நீ பொய் பேசக்கூடாது, யாருடைய பொருளையும் எடுக்க கூடாது, யாருக்கும் வாக்குறுதி கொடுத்தா, அதை கண்டிப்பா செய்திடணும் யாருக்காவது சத்தியம் செய்து கொடுத்தால் அதை மீறக்கூடாது அதன்படியே நடக்கணும் சரியா... இல்லைனா கடவுள் நம்மை தண்டிப்பாரு...

சரி தாத்தா..

அய்யா எனக்கு ஒரு சத்தியம் செய்து தருவியாய்யா...?

என்ன சத்தியம் தாத்தா ?

வா !

என்று ஒரு மரத்தடிக்கு கீழே உட்கார்ந்திருக்கும் பிள்ளையாரை நோக்கி அழைத்துக் கொண்டு நடந்தார்.

தொடரும்...