ஐயா நீ சாப்பிட்டியா ?

கவலையும், மகிழ்ச்சியும் எல்லா மனிதர்களுக்கும் பொதுவானது இதை சந்திக்காத மனிதர்களே கிடையாது இவைகளை இறைவன் கலந்தே கொடுக்கின்றான். ஆயினும் எனக்கு மட்டும் இறைவன் மகிழ்ச்சியை மிகவும் குறைந்த பட்சமாகவே அளித்துள்ளான். அதேநேரம் கவலைகளையும், வேதனைகளையும், துன்பங்களையும் நிறைவாகவே கொடுத்துள்ளான். இவைகளின் அடிப்படை எனது நேர்மையான வாழ்க்கையே...
 
இவ்வழியிலிருந்து விலகி விடலாம் என்றால் எம் மனது கேட்பதே இல்லை. இவ்வளவு காலம் கடந்து விட்டோம் இறுதி கட்டத்தில் பாதை விலகுவது சரியில்லை என்பதே எனது மனசாட்சியின் எதிர் வாதம். நான் இவ்வளவு காலமும் எனது மனசாட்சியின் ஆலோசனையை கலந்துதான் கடந்து வந்து இருக்கிறேன். மனசாட்சி ஓர் நல்ல நண்பன் இவனிடம் வெட்கப்படாமல் எதையும் கேட்கலாம். உண்மையை மட்டுமே பேச இயலும் பொய்க்கு வேலையே கிடையாது. பெயரன், பெயர்த்திகளோடு கொஞ்சி உறவாடுவது பிறவிப்பயன் என்பது நாம் அறிந்த விடயமே எனினும் அதை அனுபவித்தவர்களுக்கு அதன் முழு இன்பமும் கிடைக்கும் ஆம் கடந்த மாதம் எனது மூத்த பெயர்த்தியின் குரலை அலைபேசியில் ஒளியலையில் பார்த்துக் கொண்டே கேட்டேன்.
 
ஐயா.... நீ... சாப்ட்டியா... ஆ... ஆ... ?
 
என்று தலையை ஆட்டிக் கொண்டே இந்த ஒற்றை வரியை அவளது மழலை மொழியால் சுமார் எட்டு நொடிகள்வரை இழுத்துக் கொண்டே கேட்டது. எனது உடலில் மின்சாரத்தை பாய்ச்சியது போன்ற இன்ப அதிர்ச்சி. அவளது இரண்டரை அகவையில்தானா இதை நான் கேட்க வேண்டும் ? இந்நொடியே மரணித்தாலும் தகும் என்றே மனதுக்குள் தோன்றியது. இருப்பினும் என்னுள் வாழும் மனசாட்சி இந்த ஒலியலையை பேழையில் ஏற்றி கேட்டுக் கொண்டே இந்த சுகத்தில் லயித்துக் கொண்டு இந்த துயரமான, கேவலமான வாழ்க்கையை இன்னும் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு கடத்தலாமே என்றும் கூறியது. அடப்பாவிகளா... எனது சொர்க்கத்தை பறித்து விட்டீர்களேடா...
 
இதற்கான தண்டனைகளை தவறிழைத்தவர்கள் அடைவதை நானும் காணும் நிலை வந்தாலும் வரலாம். வராமலும் போகலாம் ஆனால் செய்த பாவத்திற்கான தண்டனை உறுதி. பெயரன், பெயர்த்தியோடு தினந்தோரும் பழகி வாழ்பவர்கள் எத்தனை பாக்கியசாலி. புண்ணியம் செய்தவர்கள் போலும் நிலைக்கட்டும் அவர்களுக்கு இவ்வாழ்வு. பெயர்த்தி ஐயாவை நீ என்று ஒருமையில் அழைப்பது எத்தனை சுகந்தமான மொழி.
 
நான் பிறவியிலிருந்தே சராசரி மனிதர்களைவிட இருமடங்கு ரோசமானவன். ஏனோ தெரியவில்லை இறைவன் எனக்கு இவைகளை அதிகமாகவே அளித்து விட்டான். இருப்பினும் எனது பெயர்த்திகளுக்காக, அவள்களை பார்ப்பதற்காக, பேசுவதற்காக, எனது மான, ரோசத்தை பெரிதாகவே இழந்து அலைகிறேன். அவள்களுக்காக எனது உயிரைக் கொடுக்ககூட தயக்கமில்லை.
 
எனது பார்வையில் பெரும்பான்மையான நேர்மையாளன் சந்தோஷத்தை இழந்தே வாழ்கின்றான் எனது கணிப்பு எப்பொழுதும் தவறுவதேயில்லை. அதேநேரம் இறுதியில் இறைவனின் திருவடியில் அவனுக்கு இதற்கான நற்பலன் கிடைக்கும் என்றே ஆத்மார்த்தமாய் நம்புகின்றேன்.
 
மனிதனின் கேவலமான கெட்ட செயல்கள் எவ்வளவு அழகான வாழ்க்கையை அலங்கோலமாக்குகின்றது இதைப்போல இந்த சமூகத்தில் எத்தனை எத்தனை இழிவான வாழ்க்கை நிலைப்பாடுகள். எது எப்படியோ இறுதியில் இறைவன் அதை உணர வைத்தே இறுதி யாத்திரை அனுப்புகின்றான். இது நான் கண்ட, கண்டு கொண்டு இருக்கின்ற நிதர்சனமான உண்மை.