உயர்ந்த உள்ளம்

   ஏழை எளியவர்களுக்கு உதவுவதற்கு அரசியல்வாதியாகவோ, திரைப்படக் கூத்தாடியாகவோ இருக்க வேண்டும் என்பது இல்லை. பணமும் முக்கியம் இல்லை. மனம் இதுதான் வேண்டும். சுயநலம், வறட்டு கௌரவம் பார்க்காது இருக்கும் உயர்ந்த உள்ளம் வேண்டும். இது எங்கு கிடைக்கும் ? லூலூ சூப்பர் மார்கெட்டிலா ? இல்லை நமது குருதியில் பிணைந்து ஓடுதல் வேண்டும்.

மேலும் பரம்பரை பணக்காரர்களுக்கு இந்த சிந்தனை வராது காரணம் அவர்களுக்கு வறுமையின் கொடுமை தெரிந்து இருக்க வாய்ப்பு இல்லை. திரு.கருணாநிதி அவர்களுக்கு பசியின் கொடுமை தெரியும், திரு.ஸ்டாலினுக்கோ, திரு.உதியநிதிக்கோ தெரியுமா ? வாய்ப்பு இல்லை ராஜா. திரு.டி.ராஜேந்தர் அவர்களுக்கு வறுமை தெரியும், அவரது வாரிசுகள் சிலம்பசனுக்கோ, குறளரசனுக்கோ தெரியுமா ? வாய்ப்பு நஹி ராஜா. திரு.ரஜினிகாந்த் அவர்களுக்கு வறுமை தெரியும் அவரது மகள்களுக்கு தெரியுமா ? வாய்ப்பு லேது ராஜா.

 

ஆக அனுபவமே வாழ்க்கை, பள்ளிப் படிப்பைபிட அனுபவத்தின் வாழ்க்கை படிப்பே நம்மை செம்மைபடுத்துகிறது. ஆகவே பள்ளிப்படிப்பு தேவையில்லை என்று சொல்வதாக அர்த்தமில்லை. சொல்லப் போனால் இன்றைய படிப்பு தேவையேயில்லை. காரணம் ஓர் ஆடு மேய்க்கும் மனிதன் தனது பட்டறிவால் உணர்ந்து பிறகு ஆடுகளை பெருக்கும் தொழில் வித்தையை அறிந்து பெரிய செல்வந்தனாக முடிகிறது. நிகழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஆனால் பட்டதாரியோ திரைப்படக் கூத்தாடிக்கு பாலாபிஷேகம் செய்து கொண்டு திரிகிறான்.

 

இன்று கிராமங்களில்கூட ரசிகர் மன்றம் என்ற அமைப்பு இருக்கிறது. இவர்களின் தொடக்கம் எது ? கல்லூரிதானே... மாணவர்கள் எல்லோருமே இங்குதான் கூடி விவாதித்து சங்கம் அமைக்கின்றார்கள். இதை ஆசிரியர்கள் கண்டித்து நல்வழிப்படுத்தலாமே ? நாம் இப்படியா ஆசிரியர்களை ஆதரிக்கின்றோம் ? இல்லையே... பையனைத் தொட்டே கையை வெட்டிப்புடுவேன் என்று பிள்ளைகள் முன்பே பேசிய பெற்றோரை பார்த்து இருக்கிறேன். இதோ அதன் பலன்.

 

மாதா, பிதா, குரு என்று தெய்வத்துக்கு முன்பானவர் என்று நாம் படித்து விட்டு இப்போது நாமே வறம்பு மீறலாமா ? நமக்கு இருப்பதே ஒரேபிள்ளை என்ற வெட்டிப்பாசம். ஆசிரியர்களும் இப்போது கை விட்டு விட்டார்கள். தனது கடமை போதிப்பது மட்டுமே... ஏற்றுக் கொள்வதும், ஏற்றுக் கொள்ளாததும் அவர்கள் பொருப்பு நீதி போதனை என்பது இப்பொழுது இருக்கிறதா ? பிறகு எப்படி வாழ்க்கையில் ஒழுக்கம் வரும் ?

 

இதோ கீழ்காணும் காணொளியில் இருப்பவரின் படிப்பை கேளுங்கள் தலை சுற்றுகிறது உதவி தமிழ்ப்பேராசிரியர். தானுண்டு, தனது வாழ்க்கையுண்டு என்றில்லாமல். விடுமுறை தினங்களை எப்படி கழிக்கின்றார் ? பாருங்கள். இதற்கு எத்தனை உயர்ந்த உள்ளம் வேண்டும் ? நாம் இவரை எல்லாம் அரசாள்வதற்கு வாய்ப்பு கொடுத்தால் நாடு எப்படி இருக்கும் ? என்று கனவு காண்கின்றேன். நிச்சயமாக ஏழைகளின் வாழ்வு மலரும்.

 

சுமார் பதினேழு வருடங்களாக இந்த சேவையை தொடர்ந்து செய்து வருகிறார் என்றால் சாதாரண காரியமல்ல... இவரது உண்டியலில் பணம் போடுபவர்கள் சும்மா போட்டு போகக் கூடாதா ? இவர்களை படிக்காத கூமுட்டைகளாகவே நான் பார்க்கிறேன். ஓர் ஆசிரியரை எப்படி மதிக்க வேண்டும் என்பது தெரியாத ஜடங்கள். இவரைப் போன்ற மாமனிதர்கள்தான் அரசியலுக்கு வரவேண்டும்.

 

கில்லர்ஜி தேவகோட்டை

 

காணொளி