துயரத்துள் துயரம்

வணக்கம் நட்பூக்களே...

சமீப காலமாக உலகையே ஆட்டிப் படைக்கும் கொரோனா எனக்கு பல விடயங்களை சொல்லிச் சென்றது ஆனால் என்னை அள்ளிச் செல்லவில்லை இதற்கு இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வதா... வேண்டாமா ? என்பதில் சற்று மனக்குழப்பம். காரணம் இன்றைய வாழ்வு இன்பமா ? துன்பமா ? என்ற கேள்விக்கு விகடகவி என்று பதிலளித்தால் வினா எழுப்பியவரின் நிலைப்பாடு ? விகடகவி இடமிருந்து வலமாக படித்தாலென்ன ? வலமிருந்து இடமாக படித்தாலென்ன ? குழப்பமான வார்த்தைதானே...

கொரோனா எனக்கு சொல்லிச் சென்ற விடயங்கள் கவலையை கொடுத்ததா ? அல்லது என்னை அள்ளிச் செல்லாமல் சென்றது மகிழ்ச்சியை கொடுத்ததா ? என்றால் எனக்கு பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை என்பதே உண்மையான உண்மை. கொரோனா எனக்கு இரத்த உறவுகளை மட்டுமல்ல மத்த உறவுகளையும், மொத்த மனிதர்களின் உண்மை முகத்தை தோலுரித்து காட்டி விட்டது உறவுகளை கணித்திடும் கணிதம் எனக்கு புலப்படவில்லை நான் படிக்காதவன்தானே... ஆகவேதான் இந்நிலை போலும்.

நான் தனிமைப்பட்டு கலங்கி நின்றவுடன் அதனுள் என்னை மேலும் தனிமைப்படுத்தியதே கொரோனா அதுதான் துயரத்துள் துயரம் இதற்காக நான் மோடியை குறை சொல்ல இயலுமா ? இல்லை எமது எடை குறைந்து போன பாடியைத்தான் நோக முடியுமா ? அயல் தோசத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் பெரும்பாலும் சமையல் செய்ய கற்றுக்கொள்வர் இருபது வருடங்கள் வாழ்ந்த நான் அந்த வாசமே அறியாமல் வாழந்தது எவ்வளவு பெரிய இமாலயத் தவறு. இப்படியொரு நிலைக்கு வருவேன் என்று நான் நினைக்கவே இல்லையே எவன்தான் நாளை நாசமாகப் போவோம் என்று நினைக்கப் போகிறான் ?

எத்தனை மனிதர்கள் என்னிடம் விவாதித்தார்கள் வாழ்க்கைத்துணை அவசியம் வேண்டுமென்று துணையின்றி வாழ்வது நடைபிணத்துக்கு சமமென்று அத்தனை நபர்களையும் உதாசீனப்படுத்தி வாதித்தேனே... ஏன் அரேபியர்கள் உள்பட... மதுரை பானு அம்மா என்னிடம் எத்தனைமுறை வாதம் செய்து சண்டை போட்டு இருப்பீர்கள் ? நீங்கள் அபுதாபி வந்தாலும் வாக்குவாதம்தானே... மதக்கோட்பாடுகளோடு... ஒருவேளை எனக்கு அகம்பாவம் அதிகம்தானோ... இப்பொழுது உங்களை பார்க்கவே வெட்கித் தலை குனிகிறேன். ஆகவேதான் மதுரைக்கு வந்தால் தங்களது வீட்டுக்கு வரவே அஞ்சுகிறேன்.

சரி இனியெனும் சமையல் வேகலை பழகி கொள்வோம் கற்றுத்தானே ஆகவேண்டும் இறுதிநாளை கடக்கும்வரை வாழ்ந்துதானே தீரவேண்டும். வாழ்வில் இளமையை கடந்து விட்டோம் என்று பெருமிதம் கொண்டேனே முதுமைதான் வாழ்வு என்று காலம் எனக்கு சம்மட்டி அடி கொடுத்து விட்டது கொரோனா காலகட்டத்தில் எனக்கு அவ்வப்போது உணவளித்த உறவுகளை எனது இறுதி மூச்சுவரை மறக்கமாட்டேன் இயல்பாகவே நான் நன்றி மறப்பதில்லை. கொரோனா என்னை எனது வலைத்தளத்தில் கமெண்ட் மாடரேஷனையே திறந்து வைத்து விட்டதே... அது மட்டுமா ?

எனது உயிரினும் மேலான எனது பெயர்த்திக்கு கடிதம் எழுதவும் வைத்து விட்டது. இது ஏற்கனவே தீர்மானித்த விடயமே... அவளிடம் நான் எவ்வளவோ விசயங்கள் சொல்ல வேண்டியது இருக்கிறது நமது வரலாறு தடம் மாற்றிச் சொல்லி விடுவார்கள் என்பது மட்டுமல்ல உண்மைகள் மறைக்கப்படக்கூடாது அல்லவா இப்பொழுது அவளிடம் சொன்னால் புரியுமா ? சொல்வோம் என்று சொல்லி விட்டு போனால் சொல்லித்தான் விடுவார்களா ? இல்லை எழுதி வைப்போம் என்றால் படித்து பிறகு உண்மைகள் சுடுமே கிழித்து போட்டு விடமாட்டார்களா... துரோகிகள்.

ஆனால் இருபது வருடம் கடந்த பிறகு எனது பெயர்த்தி உலகம் அறிந்த குமரிதானே... அன்று இந்த கில்லர்ஜி ஐயாவின் கடிதத்தை படிப்பாள். எனக்காக ஒருதுளி கண்ணீர் சிந்துவாள் அன்று எனது ஆத்மா ஆத்ம திருப்தி கொள்ளும். நான் படிக்கா விட்டாலும் ஐயா அப்துல் கலாம் அவர்களின் அளவுக்கு யோசிக்க முயல்வேன் ஆகவேதான் எனது அன்பின் பெயர்த்திக்கு கடிதம் எழுதினேன். எனது தளத்தில் பதிவு செய்துள்ளேன். எனது தளத்தின் இடது ஓரத்தில் தெருக்குரல் (ப்ளாஷ் நியூஸ்) ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறதே... நாளை எனது பெயர்த்தி ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போது கவனிக்க மாட்டாளா ? அல்லது எனது உண்மை நண்பர்கள் (உறவுகள் அல்ல) சொல்லி வைக்க மாட்டார்களா ? பிறகு அவள் காத்திருப்பாள் 07.11.2039 தேதிக்கு இந்த ஐயாவின் கடிதத்தை படிக்க...

க்ரிஷன்யா நீ எங்கிருந்தாலும் சீரும், சிறப்புமாய் எல்லா வளமும் பெற்று நலமுடன் வாழ தினந்தோறும் இறைவனை பிரார்த்தித்தேன், பிரார்த்திப்பேன் இதைவிட வேறென்ன வேலை

நண்பர்களே எனது பெயர்த்தியின் பிறந்தநாள் நவம்பர் 06 நான் எதற்காக கடிதத்தை மறுதினம் வெளியாவது போல் தேர்வு செய்தேன் ?

ChavasRegal சிவசம்போ-
கொரோனாதான் இன்னும் தீரவில்லையே இனிமேல் அள்ளிக்கிட்டு போகலாமே...

சிவாதாமஸ்அலி-
இந்த வருசம் முழுவதும் போனால்தான் முடிவுக்கு வரமுடியும்.

சாம்பசிவம்-
அரசியல்வாதிகள் எல்லோரும் ஒருபுறம் நம்பிக்கையோடுதான் திட்டங்கள் தீட்டுறாங்க... மக்கள் மறுபுறம் திட்டுறாங்க...