என் நினைவுக்கூண்டு (1)

இதன் பின்னணிகளை அறிவதற்கு கீழே சொடுக்கலாம்...

விண்ணிலிருந்து வீழ்ந்த நட்சத்திரம் விண்ணிலே !

கண்மணிக்கு கண்ணீரஞ்சலி

வனிதா...

உனது மரணம் என் மனதை இன்னும் உலுக்கி கொண்டு, உறுத்திக் கொண்டு இருக்கின்றதடா.... நீ எப்படி இந்த வயதில் இறந்திருக்க முடியும் ? அதுவும் சட்டென.... மரணம் ஆறிலிருந்து நூறுவரை என்பதை நான் அறிந்தவனே..., இருப்பினும் நீ விதி வந்து இறந்தாயா ? இல்லை எனது கவனக்குறைவால் இறந்தாயா ? உன்னை நானே தாரை வார்த்து கொடுத்து விட்டேனோ ? உன்னை எதற்கு கோயமுத்தூர் அழைத்து போனேன் ? கோயமுத்தூரில் அண்ணன் வீடு வாங்கி ஒன்பது வருடங்கள் கடந்தும் நீ இன்னும் அந்த வீட்டுக்கு வரவில்லையே... அதனால்தானே அழைத்து போனேன் அங்கு உன்னை காலன் அழைக்க வருவான் என்று நினைக்க வில்லையே... எனது கணக்கு பிழையாகி விட்டதே... சாப்பிடாமல் நீ ஒரு தினம்கூட இருந்ததில்லையே... கடைசி மூன்று தினங்கள் சாப்பிட மறுத்து கடைசி நாள் இரவு முழுவதும் இருமிக்கொண்டு துப்பினாயே... நான் முழு இரவும் உறங்கவில்லையே... துடைத்துக்கொண்டே உட்கார்ந்து இருந்தேனே... விடிந்தும் விட்டதே.... பிறகும்கூட வேறு வழியின்றி ஆம்புலன்ஸ் வரவழைத்து உன்னை வலுக்கட்டாயமாக அந்த தனியார் மருத்துவமனைக்கு செல்லும்போது வரமாட்டேன் என்று அலறி வினோதமாக சப்தம் கொடுத்தாயே... நாம் இறந்து விடுவோம் என்று அறிந்து விட்டாயாடா ?

மருத்துவர்கள் உன்னை பரிசோதித்ததும் உன்னை இன்று இரவுக்குள்....... என்றார்களே... நொறுங்கி விட்டேனடா.... அந்நொடி. உன்னைப்பற்றிய அனைத்து விபரமும் சொன்னேனே.... நீங்கள் நினைப்பது போல சராசரி பேஷண்ட் கிடையாது பிறந்தது முதல் இதுவரை ஊசி போட்டது கிடையாது வெறும் மாத்திரை மட்டும்தான் என்று மேலும் எங்கு போனாலும் நான் கூடவே இருந்தால்தான் உங்களால் எந்த சிகிச்சையும் கொடுக்க முடியும் காரணம் இவள் குழந்தை என் கையை பிடித்துக் கொண்டே இருந்தாயே.... ‘’போகாதண்ணே’’ என்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாயே... வாழ்வில் முதன்முறையாக உன்னைச்சுற்றி எத்தனை மிஷின்கள், உடம்பில் ஊசிகள், ஒயர்கள் பயம்தான் உன்னை கொன்று விட்டதோடா ? சூழ்நிலையை கண்ட அவர்கள் சொன்னார்கள் ஐ.சி.யூ வில் சேர்த்தால் பலன் உண்டு என்றார்களே... சம்மதித்தேன் அங்கு எல்லோரும் மாஸ்க் மாட்டி இருக்க நான் மட்டும் நீ காண வேண்டும் என்பதற்காக... மாஸ்க்கை கழட்டி விட்டே நின்றேனே... அதனால்தானே நீ சிரித்துக்கொண்டு இருந்தாய்... அங்கு சேர்த்தவுடன் மருத்துவர்கள் மீண்டும் சொன்னார்களே... கேஷுவாலிட்டியில் இரண்டு தினம் வைத்தால் பலன் உண்டு என்றார்களே... அங்கு நாள் ஒன்றுக்கு ஐம்பதாயிரம் செலவு வரலாம் என்றார்களே... சம்மதித்தேன் அங்கு சென்ற சிறிது நேரத்தில் சொன்னார்களே... இல்லை ஜி.ஹெச். கொண்டு போங்கள் நாங்களே ஆம்புலன்ஸ் தருகிறோம் என்றபோது.... எனக்கு முழுமையாக விளங்கி விட்டதடா... இது ரமணா சினிமா என்று. இந்த மூன்றறை மணி நேரத்துக்குள் இவ்வளவு பணம் பறிக்க முடியுமா ? இதை இவர்கள் தொடக்கத்திலேயே சொல்லி இருக்கலாமே... மருத்துவர்கள் இறைவனுக்கு சமம் என்றார்களே... எவன் சொன்னது ? இவர்கள் மருத்துவம் செய்வதைவிட அழகாக மூளைச்சலவை செய்கின்றார்கள் இவர்கள் பணம் பறிப்பதற்காக தனது விதிமுறைகளை எனக்காக தளர்த்தினார்களே அதாவது நான் கூடவே நின்று உனது கைகளை பிடித்துக் கொள்வதற்காக...

வனிதா

நமது சந்ததிகளில் இனி யாரேனும் மருத்துவராக வேண்டாமடா... அது பாவச்செயலாகி விட்டதடா... எனது மகள் மருத்துவம் படிக்கிறேன் என்று சொன்னபோதுகூட தொடக்கம் முதலே அந்த ஆசைகளை அழித்தே வந்தேன் அன்றே சந்தேகம் இருந்தது இன்று உன்னை பறிகொடுத்ததும் உறுதியாகி விட்டது பிறகு யார் இந்த மக்களை காப்பாற்றுவது ? என்று கேட்காதே.... அதை யாரோ வந்து காப்பாற்றுவார்கள் என்று சொல்ல மாட்டேன் காரணம் இனி எங்கும் எவனும் எவரையும் காப்பாற்ற மாட்டான் காரணம் எவனுக்கும் இங்கு மனிதாபிமானம் கிடையாது அரசியல்வாதிகளில் எவனையாவது நல்லவன் என்று சொல்ல முடிகின்றதா ? இதேநிலைதான் இனி மருத்துவனுக்கும் முடிந்தவரை பணம் பறித்து பிணம் ஆக்கி கொடுப்பான் நாட்டை ஆளும் முதல்வருக்கே இந்நிலைதான் வனிதா நாம் எம்மாத்திரம். பதவியும், பணமும், அதிகாரமும் எதனையும் வெல்லும் முடிவில் அதுவே மனிதாபிமானத்தை கொல்லும்.

ஆம்புலன்ஸில் ஏற்றிவிட்டு ஜி.ஹெச் கொண்டு போங்கள் என்றார்கள் மருத்துவர்கள் என்ற எமகாதகர்கள் இரவு பதினொறு மணிக்கு தங்கை ஆம்புலன்ஸில் என்னைப்பார்த்து வழக்கமான சிரிப்பு ஜி.ஹெச். பற்றி நான் அறியாதவனா ? வேண்டாம் வீட்டுக்கு போவோம் தங்கை நம் வீட்டிலேயே நம் மடியிலேயே நம்மைக் கண்டபடியே.... நம் விழிகளின் வழியே மரணிக்கட்டும் சந்தோஷமாய் அனுப்பி வைப்போம் வேண்டாம் ஜி.ஹெச். என்ற மரணமடம் ஆனால் சிலிண்டரும், ஒயரின் இணைப்பும் உன்னுடனே என்ன செய்வது  ?

கூண்டுகள் சுழலும்...