பட்டுக்கோட்டை, பட்டமரம் பட்டாம்பி

மரங்கொத்தி பறவை போல என் மனம் கொத்தினாயே

மரத்தில் கட்டி வைத்து எனை அடி வாங்க விட்டவளே

சரசமாடி என்னை சறுக்கி விழ வைத்த வைதேகியே

சட்டையின்றி சாட்டையால் அடி வாங்க வைத்தவளே

ஊர் ஊராய் சுற்றி க்ரெடிட் கார்டை தேய்க்க வைத்தாயே

ஊமைக்குத்து வாங்க வைத்து ஊமையாகிப் போனவளே

அரை மணித் துளியில் பலமுறை ஐநூறைக் கரைத்தாயே

அறை வாங்கி கொடுத்து விட்டு அப்பாவியாய் நின்றவளே

செல்லும் இடமெல்லாம் செல்லுக்கு ரீ-சார்ஜ் ஏற்றினாயே

செருப்படி வாங்கும் போதும் சென்று விடாமல் ரசித்தவளே

சாயங்காலம் ஆனதும் சாமந்தி தோட்டத்துக்கு அழைப்பாயே

சாணியால் அடிக்கும் போதும் சாய்ந்து கொண்டு பார்த்தவளே

விடிந்தவுடன் இன்றும் உனக்கு விருந்து என்று சொல்வாயே

விளக்கமாற்றால் அடிக்கும் போது விலகி நின்று ரசித்தவளே

காரிருள் சூழ்ந்தாலும் சிரிக்கும் கதைகள் ஆயிரம் பேசினாயே

காறித்துப்பும் பொழுது எனை யாரோவென கண்டு களித்தவளே

பளீர் பளீரென சிரித்து என மனதை கதி கலங்க வைப்பாயே

படீர் படீரென பலரும் பலமுறை பந்தாடப் பார்த்தவளே

கண்ணில் கண்ட இடமெல்லாம் மல்லிகைப்பூ வாங்கி கேட்பாயே

கரும்புள்ளி செம்புள்ளி குத்தி கழுதை ஏற்றியதையும் கண்டவளே

உனது கனவுகளுடன் வருங்கால கணவனுடன் நலமுடன் நீ வாழ ! உன் குலம் வாழ ! நான் போறேன் நாட்டை விட்டு.

இப்படிக்கு

பட்டு அழுந்தி பட்ட மரமாகிய பட்டுக்கோட்டை பட்டாம்பி